Bwengi!

Bwengi (hallo!)

Wauw, wat een eerste paar dagen! Wat een indrukken, ik kan jullie nu al vertellen, Zambia is fantastisch! De mensen zijn zo open en aardig. Iedereen wil een praatje met je maken en iedereen wil je hand schudden. Je hoort ze van afstand allemaal al roepen Mzungu! Dat betekend buitenlander! Maar laten we eerst bij het begin beginnen;)

Schiphol, wat een drama was dat, het afscheid nemen viel me zwaarder dan ik had verwacht. Met tranen in de ogen door de douane, waar de man die onze paspoorten checkte wel om moest lachen. Corry en ik snikten nog steeds wel even na toen we gingen boarden, maar Floris wist ons wel weer op te peppen door heerlijk nuchter te zeggen, dames toch we gaan naar Afrika! Iets vrolijker mag hoor;)! Waarop wij gelijk moesten lachen. Nu is het echt we gaan echt weg! Mja eerst boarden. Ik wist niet wat ik kon verwachten doordat ik nog maar 1 keer had gevlogen. De mensen hadden daar iets minder begrip door waardoor ze begonnen te snauwen of we dom waren? Sja de metaaldetector ging af. Oops, horloge moest nog af, geld uit de zakken, riem af, schoenen uit en nog ging hij af, zal dat door de metalen pin in me knie komen? Mja ik mocht iig doorlopen. Eenmaal in het vliegtuig waren er toch veel zenuwen, wat uiteindelijk compleet onterecht was. Het opstijgen ging prima, het eten was heerlijk en het dalen was ook prima. Na het dalen konden we naar vliegtuig nummer 2, deze was veel groter dan nummer 1. Deze bracht ons vanaf Caïro naar Johannesburg. We vlogen s’nachts waardoor we dachten dat we wel konden slapen, maar niets was minder waar. We hadden wat Japanners voor ons zitten die luidkeels met open mond lagen te snurken. Dus ging ik maar gezellig achter bij de stewardess zitten en heb ik een fantastisch gesprek met haar gehad over Afrika. De laatste vlucht was vanaf Johannesburg naar Lusaka, deze duurde maar 2 uur. Veel heb ik toen niet gezien, want ik sliep gelijk na het opstijgen en werd wakker van het geluid dat we seatbelts om moesten doen, omdat we gingen landen.

Eindelijk was het zover! We zijn er lusaka! We werden opgehaald door George en Jet. Die ons eerst even lieten pinnen, simkaart halen maar gelijk daarna naar het gastgezin toe. Ik woon samen met Daniëlle bij een heel lief gezin in een mooi huis in een rustige buurt. Persoonlijk vind ik dat wij het kwa buurt echt het beste hebben getroffen. Ik heb nu een Zambiaanse moeder genaamd: Neniwe, een zusje van 12 Valerie en een zusje van 6 Towera. De jongste komt ons in de ochtend wakker knuffelen en wanneer we terug komen van stage vliegt ze ons ook om de nek. Toen we net aankwamen waren we een kleine attractie, Towera was naar haar vriendinnetjes gerend om te vertellen dat haar blanke zussen er waren. Al snel kwamen er veel mensen even kijken en een handje schudden. Tevens hebben wij onze eerste maaltijd Shima gegeten. Ik kan niet uitleggen wat het is, maar het vult heel erg. Ze eten het hier bijna 5 keer per week. Het zal wel wennen worden om het 5x per week te eten, maar dat gaat zeker lukken!

Vandaag hebben we kennis gemaakt met Sport in Action en zijn medewerkers. Wat een groep, wat een familie! Het is niet dat je hier komt om te werken maar ze heten je welkom in hun familie, dat geeft je gewoon een goed gevoel! We hebben veel afrikaanse spelletjes geleerd en we hebben geleerd hoe we drugs,alcohol,hiv/aids preventie kunnen bespreken door sport. Heel erg interessant! SIA en de medewerkers zijn zo open en gezellig! Ik kan ect veel van ze leren! As donderdag ga ik mijn school zien waar ik les ga geven en ik ga ook les geven op OYDS dat: Olympic Youth development Center betekend. Ik kijk hier heel erg naar uit, omdat ik handbaltrainingen en volleybaltrainingen ga geven!

Verder zijn we nog naar downtown gegaan, wat je hier allemaal ziet is onbeschrijfelijk. Overal busjes, overal mensen die je dingen willen verkopen. Natuurlijk omdat wij de Muzungu’s zijn, ze zien ons als lopend portemonnee. Iedereen wil je handschudden, iedereen groet je gewoon gezellig! Nadat we daar hebben rondgelopen zijn we met de bus teruggegaan naar sport in action en vervolgens lekker naar huis waar we shima hebben gegeten. De bus is ook een verhaal apart, als je bij ons de kleine taxibusjes hebt, die rijden hier ook 1000en, en ze proppen zo 19 man in zo;n busje. Echt een hele ervaring. Je hoort dat ze het over je hebben, want ze zeggen mzungu, waarop wij Atti? (huh, wat zeg je?) zeggen, waardoor zij compleet stil vallen. Dit zijn gewoon echt leuke momenten!

Ik ga de foto’s niet op mijn waarbenjij.nu uploaden want dat lukt echt niet. Ik zet ze op facebook en hyves voor als jullie ze willen zien! Tevens heb ik een Zambiaans nummer waarop jullie me op gewoon tarief kunnen bellen (jullie betalen normale gesprekskosten) dus wil je keer bellen of smsen kan dat altijd;) Ik ben op dit moment nog niet te vinden op skype, omdat het internet op kantoor er uitligt (datalimiet is op tot 1-02)

EIgelijk had ik beloofd om mijn blogs heel kort te houden, maar ik ben er nu al achter dat het onmogelijk is, alles wat je hier ziet meemaakt is eigenlijks niet in woorden te beschrijven! Maar ik hou er nu ff mee op, internet tijd zit er bijna op!